موج سواری
موج سواری که غربی ها به آن سرفینگ گویند، درواقع به هنر جنگیدن با آب های خروشان گفته میشود که شخص بتواند از شدیدترین امواج دریا فرار کند و از جان خود برای مقابله با مرگ، محافظت کند.
برای اینکه بتوانید اوج هیجان و خطر این ورزش را احساس کنید باید در دریاهایی سوار بر موج ها شوید که مواج و توفانی است، بدین دلیل که قابلیت موج سازی آنها در مقایسه با محیط های آبی کوچک، بسیار بیشتر است.
درواقع در چرخش آب های محیط های آبی، اصلاً هیجان و شتابی وجود ندارد.
انواع موج سواری
موج سواری درحقیقت به حرکت تخته در جهت مقابل موجی گفته میشود که شما را در اکثر موارد بسوی ساحل می آورد. موج سواری طبق مواردی همچون طول و طراحی تخته ، شکل موجی که بر آن سوار بوده و نحوه سوار شدن بر روی موج دارای انواع مختلفی است.
تعادل به منظور حفظ وضعیت بر روی تجهیزات مورد استفاده است و نقش حیاتی را ایفا می کند. از این تجهیزات می توان به تخته ها، تخته های بلند، تشکهای موجی، تخته های پهن ایستاده، تخته های زانویی، اسکی های موجی و یا تخته های سطحی اشاره کرد. در ادامه با سه نوع از این ورزش اشنا میشویم:
بدون تخته:
Body Surfing یکی از مدلهای موج سواری بدون تخته می باشد. ورزشکار در این روش، بدون هیچ وسیله ای یا با استقرار پایش روی امواج در حال حرکت یا با خوابیدن با سینه روی آن، روی آب حرکت میکند.
Body Surfing به عنوان خطرناک ترین، مستقیم ترین و ناشناخته ترین نوع محسوب میشود و حرکت روی آب محسوب میشود و درصورت این نوع در دل دریا، کار ورزشکار سختتر می شود که در این شرایط نمی داند دقیقا از کدام جهت، موج بعدی می آید .
به این ترتیب ورزشکار باید با کم ترین دید در میان امواج سر به فلک کشیده، مسیر حرکت بعدی اش را تعیین کند.
با تخته:
ورزشکاران معمولاً پاهایشان را روی تخته ای بزرگ یا کوچک مستقر می کنند و اکثر اوقات، آن را با استفاده از یک بند به پایشان می بندند.
با تخته و بادبان:
یکی از ورزش های آبی، موج سواری بادبانی نام دارد که این نوع ورزش، بین دو ورزش موج سواری و قایقرانی قرار گرفته است و درواقع به تخته موجی گفته میشود که ۲.۵ تا ۳ متر طول دارد و معمولاً در اثر آن، ۶۰ تا ۲۵۰ لیتر آب جا به جا میشود و حرکت آن با استفاده از نیروی بادی میباشد که در بادبان می پیچد.” نیومن داربی” در سال ۱۹۴۸ ایدۀ تخته موج سواریِ بادبانیِ دستی را برای نخستین بار داد. هدف از ساخت بادبانی این بود که فرد، توانایی تحمل وزنش در جهات مختلف و ایجاد شیب ها با درجات گوناگون بادبان و قایق را داشته باشد. داربیِ در دهۀ ۵۰ و ۶۰ توانست تخته های بادبانی اش را ارتقاء دهد و در سال ۱۹۶۴ تخته هایش را به فروش رساند.
